Tineke Visser

De laatste loodjes, deze week nog drie trainingen, volgende week nog twee en een congres en dan de week erop nog maar u00e9u00e9n training en dan... met de vouwwagen richting Frankrijk, richting de Pyreneeu00ebn. Dit jaar een compromis met onze pubers, die willen niet naar de bergen. Dus het wordt tien dagen aan de Costa da Sol, zon, zee en strand en tien dagen kamperen in de bergen.

Vandaag gesprekken gevoerd met twee opdrachtgevers voor een maatwerktraining. In beide gesprekken kwam het thema u201carbeidsmarktkrapteu201d voorbij. Gisteren was dat ook het centrale thema in een tweedaagse ondernemingsraad-training.

De wijzigingen in de WOR per 1-1-2022 lijken een uitbreiding van de ondernemingsraad te bevorderen. Maar het is toch complexer dan je dacht.

En dan rollen we zomaar 2022 in. Met een Kerst en Oud &Nieuw in lockdown en quarantaine. In stilte de feestdagen gevierd. De kerstvakantie die verlengd was, wordt nog langer verlengd, we hebben hier in huis een COVID-estafette.

Prettig positief was de feedback die ik kreeg op mijn vorige bijdrage in de column op deze website. Tja, maar sinds maandag ben ik wat in mineur, mijn agenda is weer in u00e9u00e9n keer leeg geveegd. Trainingen zijn gecanceld, groepen willen live, maar mogen niet van hun werkgever.

Een paar jaar geleden had mijn man opeens een snor. Hij deed mee aan de u201cmovember-maandu201d. Tja, een mooi gebaar. Gelukkig ging de snor in december er weer af, maar op deze manier trok hij wel de aandacht, en met hem nog velen.

Een cliu00ebnt van de voedselbank mag niet als vrijwilliger werken bij die voedselbank. Dus iemand die in aanmerking komt voor hulp van de voedselbank maar liever met veel plezier op de bus zit om de voedselpakketten rond te brengen, mag zelf geen pakket meer ontvangen. Ik merk dat het bij mij wringt. Ik snap het, en toch voelt het onrechtvaardig.

Een dag nadat de avondklok is ingevoerd praat ik met mijn kinderen u2013 9, 12 en 14 jaar u2013 erover hoe zij dit nu ervaren. Ze kijken mij vol verbazing aan. Voor ons maakt het toch niets uit mama, wij gaan toch na 21.00 uur de deur niet uit. Ja, zucht mijn man, ik denk dat mama er nog de meeste moeite mee heeft. Ach dat valt ook wel mee, reageer ik, uiteten of iets kan nu toch niet. Tja, zijn we al een beetje gewend aan deze lockdown? Nu bijna een jaar verder?

Soms heb je dat weleens: groepen met u201dgedoeu201d, waar de onderstroom vrij snel naar boven komt en het gedoe zichtbaar wordt. Vaak blijken onderliggende verwachtingen niet helder uitgesproken. Of zijn rollen en taken niet duidelijk, of is er sprake van wantrouwen.

Deze keer komt het vele malen dichterbij. Waar je eerst niemand kende die het had, zijn het nu opeens je collegau2019s, ouders, docenten, vrienden. Welkom in de tweede golf.