Wat precies maakte dat ik toen niet lid ben geworden, dat weet ik niet zo goed. Wel weet ik, dat wanneer de vakbonden actievoerden in ons ziekenhuis, dit mij altijd een gemengd gevoel gaf. Ook dan dacht ik niet meteen: hier moet ik bij aansluiten. Misschien ben ik ook gewoon niet zo activistisch ingesteld, dacht ik. Maar sinds de gesprekken die onlangs plaatsvonden tussen de vakbonden en de NFU (Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra), begrijp ik het ineens.
Nieuwsgierig
In mijn dagelijkse werk als fysiotherapeut is het belangrijk om erachter te komen hoe de patiënt zelf denkt over zijn of haar klachten en hoe hij/zij daarmee omgaat. Dat is van invloed op je behandeling, en die pas je daar dan ook op aan. Ik houd ervan die informatie te vergaren. Goed luisteren, uitvragen, doorvragen, inleven maar vooral niet te veel invullen. Nieuwsgierig zijn naar de ander, zo beschrijf ik het vaak.
Ook in andere situaties, bijvoorbeeld bij de or, merk ik dat het mijn voorkeur heeft om eerst voldoende informatie te verzamelen voordat ik een besluit neem. Ik wil graag genoeg van het onderwerp af weten, de redenen of achtergrond van een verandering kennen of alle kanten van het verhaal hebben gehoord.
Tussenin
Toen ik twee weken geleden aan collega’s uitlegde waarom de gesprekken over de cao niet met de or werden gevoerd, maar tussen de vakbonden en de NFU, besefte ik het ineens. Wanneer ik kijk naar de acties van de vakbonden, heb ik stiekem mijn eigen or pet al op! De vakbonden gaan staan voor de rechten van de medewerkers en werken ook het meest in het belang van die medewerkers. De NFU zit daar meer vanuit de kant van de werkgever, en handelt meer vanuit het belang van de organisatie. Een beetje gechargeerd natuurlijk, maar in sommige gevallen, twee uitersten.
Weloverwogen mening
Ik zit daar met mijn or-pet op ergens middenin en probeer beide belangen af te wegen. Vandaar dat gemengde gevoel. Dat is ook waarom ik het zo moeilijk vond om de afgelopen weken te roepen dat alle medewerkers een loonsverhoging conform de inflatie moesten krijgen, in plaats van een selecte groep. Natuurlijk is die loonsverhoging welverdiend voor alle collega’s, zeker in deze tijd. En natuurlijk zou je willen dat medewerkers gecompenseerd worden voor de hoge inflatie.
Maar het verhaal wordt wel wat complexer als je net als or-lid de begroting hebt gezien, en weet dat hier geen extra geld voor gereserveerd is. Hoe gaat de organisatie die loonsverhoging betalen en op welke post moeten we dan gaan inleveren? Ook in deze situatie herken ik nu dus mijn eigen behoefte aan informatie. Dat zorgt er misschien wel voor dat ik mij niet meteen naar één van de twee kanten van de discussie zal laten trekken en ik mijzelf minder activistisch noem. Ik ben op dat moment eerst meer gericht op het opmaken van een juiste balans in belangen, om daarna mijn eigen, weloverwogen mening te vormen.
